HUMANIZACIÓN HIPÓCRITA

Todos vimos na televisión as imaxes máis impactantes que se obtiveron do Tsunami que devastou todo o sudeste asiático. Foron dúas semanas nas que tódolos informativos abrían coas mesmas imaxes e co reconto de mortes, sempre o mesmo, intentando exprimir o que xa non se podía exprimir para obtela maior audiencia posible. Pero hai certas preguntas evidentes a responder que tódolos medios de comunicación pasaron por alto. En IAR-Noticias formuláronse e tratáronse de responder algunhas desas preguntas coa axuda de expertos ós que consultaron. Temas como porque non se avisou ós afectados, cómo é que non coinciden os epicentros detectados ou a quen beneficia o tsunami son o centro desta noticia.
Según IAR-Noticias os observatorios estadounidenses detectaron o terremoto e deulles tempo de avisar á súa marina e a tódalas súas bases que se encontraban na zona do índico, pero sen embargo non foron postos en alerta os gobernos dos países afectados. Inmediatamente unhas horas despois da catástrofe, os países afectados recibiron axudas militares dos Estados Unidos. O tsunami brindoulle ós Estados Unidos a oportunidade de "colonizar" o sudeste asiático, lugar rico en gas e petróleo e ter unha importante presencia no mar índico nunha época de guerra de poder con China.
Chegamos a uns niveles de deshumanización realmente preocupantes, ou mellor dito, de humanización hipócrita. Unha época na que os medios de comunicación se mostran "implicados coa causa" cando a única causa que buscan é o seu propio beneficio, causa camuflada na que pretenden implicar á sociedade socializando a información; información que por outro lado está vacía porque a ninguén lle importa o porqué das cousas nin as súas consecuencias, a quen lle importa a verdade?
Todas as persoas que perderon a vida por culpa dese tsunami non teñen a menor importancia para os intereses dos máis fortes, eran persoas que vivían humildemente, que non tiñan poder. Tal vez por iso o sacrificio das súas vidas produciuse sen ningún reparo.
Se queredes vela noticia de IAR pinchade aquí.

COMERCIO XUSTO

Anteriormente faláravos da explotación que sofren moitos nenos e nenas en todo o mundo, pero o problema da explotación non só o sofren os cativos, tamén os seus pais e milleiros de persoas adultas que teñen que traballar máis de doce horas diarias para poder levar algo á boca. A grande maioría das empresas que abusan da situación destas persoas son multinacionais, que a cada día que pasa van aumentando os seus beneficios económicos, chegando a ter máis control económico que o total de moitos países.
Dende hai uns anos varias ONGs denunciaron estas condicións de abuso e comezaron unha loita contra a inxustiza que sofren os traballadores dos países pobres coa iniciativa do Comercio Xusto. Con isto preténdese, entre outras cousas, respectalos Dereitos Humanos na producción, garantir salarios que permitan unha vida digna, a prohibición da explotación infantil, o respecto do medio ambiente e a creación de estratexias que permitan a autosostenibilidade dos países do sur. Pero para que isto sexa posible necesítase a concienciación e a implicación da sociedade. Nós, como consumidores, somos responsables do que mercamos. Debemos estar informados das condicións baixo as que se elaboraron os productos que se nos ofrecen.
Hai tres lugares en Galicia onde se loita polo Comercio Xusto: Amarante en Santiago, A Factoría do Sur en Pontevedra e Crisol en Vigo.

ALEGRÍA DE BLOGGER

Marabillosa sorpresa me levei hoxe cando vagando pola rede se me deu por escribir en Google "crítica social" e darlle ó botón de "búsqueda", pois entre os resultados atopei no terceiro lugar esta dirección, a dirección de fóra correas. É un pequeno logro que este minúsculo blog aparezca na primeira páxina do buscador xeral de internet máis importante actualmente. O planeta de internet está cheo de pequenos lugares como este, por iso penso para calquera blogger principiante coma min o feito de que a súa bitácora sexa remitida nun buscador é unha alegría, e uns puntos positivos de motivación! Inda que supoño que estas dúas palabras máxicas que me ofreceron un espacio en Google non son moi buscadas na rede, sempre pode haber alguén que as procure.
Ben, este escueto comentario só o escribo para compartir convosco a miña alegría, porque este, para min, é un deses acontecementos aparentemente insignificantes que fan que se nos pinte unha sonrisa na cara.

DÚAS MORTES PARALELAS

Ser reporteiro pode chegar a ser unha profesión moi perigosa se se fai de forma independiente e se intenta informar de cousas que non interesan ás autoridades. James Hatfield e Gary Webb foron víctimas do seu propio traballo de investigación e ambos o pagaron cunha morte máis que misteriosa, como se dunha película holliwoodiense se tratase, mais esto é real, son dúas historias reais.
James Hatfield escribiu unha biografía sobre George Bush antes das eleccións americanas do ano 2001 titulada O Nerón do s. XXI: George W. Bush presidente. Esta é a biografía sobre o presidente dos Estados Unidos máis completa, a que explica detalladamente a vida de Bush. Fala dos seus negocios, da súa relación coa familia Bin Laden, dos seus fraudes económicos, do seu integrismo relixioso, da súa adicción á cocaína entre outros temas pertencentes ó lado oscuro deste personaxe. Aspectos que máis tarde revelaría Michael Moore no seu coñecido documental sobre o atentado das torres xemelgas, a modo comercial. Hatfield tivo moitos problemas para publicar este libro. O seu primeiro intento de edición foi frustrado polas amenazas de lobby que sufriu o seu editor, polo que os 80.000 libros que estaban preparados para ser distribuídos finalmente foron queimados. Pero finalmente o libro foi publicado meses máis tarde por outro editor pese ó medo do escritor, que sufrira varias amenazas. O día 18 de xullo de 2001, James Hatfield foi atopado morto nunha habitación dun motel. O parte policial alegou rapidamente que foi un suicidio.
Máis recentemente Gary Webb sufriu a mesma sorte. Este reporteiro desvelou en 1996 cómo persoal da CIA vendía droga utilizando o diñeiro para axudar a financiar a revolución contra o goberna sandinista en Nicaragua. Trala publicación da noticia Webb foi víctima dunha forte campaña para derrocala súa reputación, acción que conseguiu que ningún medio o apoiase. Anos máis tarde Gary Webb retomou esa mesma liña de investigación. Foi amenazado, vixiado e perseguido durante varios días ata que apareceu morto no seu domicilio con dúas bala na cabeza. As autoridade xudiciais apelan un suicidio.
Dúas mortes paralelas de dous reporteiros nerteamericanos que non fixeron maior delicto que o de sacar a verdade á luz. Dous exemplos que falan por si sós.

A GUERRA DE IRAK: FONTE DE INSPIRACIÓN

A guerra de Irak deu pe a numerosos documentais e manifestacións artísticas en contra da violencia e a masacre descarada e indiscriminada que sufriu o pobo iraquí. Bagdad rap é un documental que trata de mostrarnos a dureza dos días de guerra. Realizada por Arturo Cisneros, esta largometraxe inclúe imaxes moi crudas, rodadas por un equipo totalmente independente desde o inicio da guerra no ano 2003, que nunca foron emitidas por ningún medio de comunicación. Cisneros viu a necesidade de realizar un documental que mostrara a verdadeira masacre e crudeza que supoñía a guerra, o temor do pobo iraquí, as consecuencias dos primeiros bombardeos e o tipo de armamento utilizado polos Estados Unidos, dado que, según Cisneros, a información nos medios era incompleta, tendenciosa e basada en mentiras.
Este documental está feito a ritmo de rap, coa colaboración de grandes rapeiros españois como Ari ou Frank T. Esta innovadora idea de enfocar un documental surxiu a partir do empeño do realizador de que a largometraxe chegase a un público xoven. Para Cisneros a xuventude non se interesa polos documentais, polo que lle deu un aire máis dinámico a través da música.
Lamentablemente, Bagdad Rap estréase en cines unicamente en Madrid e Barcelona, polo que teremos que esperar un pouco para vela, a non ser que algunha desas dúas cidades vos quede de camiño.
Pero en cambio enlazo aquí unha pequena mostra dunha serie de pinturas realizadas polo famoso escultor e pintor Fernando Botero que denuncian as torturas ás que someteron os soldados estadounidenses ós presos iraquíes. Unha mostra espeluznante que vale a pena ver: Cuadros de Botero sobre as torturas ianquis

DÍA DAS LETRAS GALEGAS

Quería conmemorar este día, o Día das Letras Galegas, escribindo unhas liñas en galego. Xa que o día non é "día da lingua galega" nin "día do galego", senón que se lle adica un día ó texto en galego. E que pensará o resto do mundo cando escoite que en Galicia é festivo porque dedicamolo día ás nosas letras? igual ata se pensan que o celebramos lendo todo o día, como verdadeiras persoas amantes da nosa literatura. Pero nada máis lonxe da realidade, a xente non lee, e menos en galego (recoñezo que debo incluirme neste grupo ó que chamei xente). Este día para moitos non significa nada máis que un día festivo, un día para descansar e relaxarse.
De todas formas, neste día sóesenos despertar esta vea galega e neste día máis que en ningún outro, parece que todos nos sentimos un pouco máis orgullosos de ser galegos, inda que non demos de comer ós nosos escritores. E ata aquí as miñas palabras en galego no día das letras galegas que se me está acabando a chapa do ciber, pero seguirei escribindo galego máis días, porque as letras galegas debémolas conmemorar todo o ano, e non un día cada doce meses.

A HORA DA VERDADE

Hai tres meses que empecei a escribir este blog. Cando o abrín inda non tiña nin idea do tema que ía a tratar, e por iso creei unha dirección tan complicada: tereemeese. A estas alturas sería un pouco tarde para cambiala dirección, inda que como se di... "nunca é tarde para cambiar", planteareimo.
Por fín se me ocorreu un tema sobre o que centrarme: CRÍTICA SOCIAL. Que gran tema. Na sociedade na que vivimos hai moitos temas que denunciar ademáis dos que aparecen nos medios de comunicación. Temas sobre os que moi pouca xente reflexiona, moitas veces porque os ignora. A miña intención é dar a coñecer algúns deses problemas e facer reflexionar a todos os que me lean. O título do blog ocorreuseme posteriormente e fai unha pequena alusión á rebeldía e a non conformarse unicamente co que nos poñen diante dos ollos. A desinformación é un xeito de limitarnos por iso eliminando esas correas invisibles ás que nos queren atar seremos máis libres.
Dividín os post en varios temas, non sei se son os máis adecuados, pero de todas formas a clasificación por temas é algo totalmente secundario. Agora procederei a facer unha breve análise de cada un dos temas.
saúdo: neste tema escribín un único post. Este é un tema totalmente trascendental que escribín porque non sabía como comezar a escribir no blog, un pouco para saír do paso.
cine social: escribin tres post de diferentes películas que considero que comunican asuntos sociais importantes sobre os que todos deberíamos reflexionar. Debido ó escaso número de lectores, o número de comentarios que recibin destes post é satisfactorio, inda que vos animo a que sigades escribindo máis comentarios.
comunicación e medios: os medios de comunicación teñen un papel importantísimo na sociedade e o seu mal uso e a pouca profesionalidade aféctanos a todos, e por iso considéroo un tema importante. A través deste blog trato de abordar algúns aspectos críticos dos medios de comunicación. Escribín cinco post pero vexo que este tema non ten moito éxito porque non recibín ningún comentario. De todos xeitos seguirei con el, insisto!
artistas comprometidos: un tema frustrado debido ó pouco tempo que teño para buscar información e tamén a que hai outros temas máis primordiais. 1post - cero comentarios.
nenos: os nenos son seres indefensos que inda están a desarrollar as súas capacidades e a súa personalidade, e por iso son facilmente manexables. Protexelos e ensinarlles a ser persoas críticas é moi importante. Sobre este tema escribín dous post e sobre un deles recibín un comentario.
avaliación do blog: neste tema pretendo facer unha análise sobre a situación do blog. Máis ou menos o que estou a facer agora. Este é o terceiro post.
denuncias varias: aquí reúno tódolos post que non sei en que grupo meter e por non crear vintecinco temas diferentes. Escribín dous post, un dos cales recibiu catro comentarios. Trátase dun artigo que fala sobre o maltrato psicolóxico que sofren moitas mulleres. Ooutro post recibiu tamén un comentario e trata sobre a educación e os Dereitos Humanos.
Intentarei seguir máis ou menos nesta liña, sempre informándome o mellor que poida de cada tema que escriba para poder ofrecer un blog que sexa útil ou do que poidan partir interesante debates.

HEROÍNA: UN REPASO SOBRE A LOITA DE CARMEN AVENDAÑO

Neste mes de maio estreouse Heroína, unha película basada na historia real dunha muller viguesa, Carmen Avendaño. Esta muller non abandonou a súa intensa loita contra os narcotraficantes galegos desde que un dos seus fillos enganchados á heroína lle pediu axuda para saír dese pozo sen fondo. Isto ocorría nos anos oitenta, época na que o nivel de consumo desta droga era elevadísimo en Galicia. Avendaño fundou, xunto con outros pais co seu mesmo problema, unha asociación chamada Érguete para axudar a drogodependentes. Esta muller loitou, poñendo a súa vida en perigo, para que a sociedade fose consciente do problema que causaban os narcotraficantes e que os heroinómanos eran persoas enfermas que o que necesitaban era axuda e non o rexeitamento da sociedade. Había unha idea moi xeneralizada de que os drogodependentes eran persoas marxinais, pero a verdade era que a gran maioría de consumidores proviñan de familias íntegras e unificadas. Moitos narcotraficantes acabaron no cárcere gracias á insistencia e valentía de Carmen Avendaño, e os niveis de consumo de heroína en Galicia baixaron considerablemente.
Gerardo Herrero, director da película, non realizou un retrato sobre o consumo de drogas nos anos oitenta senón que adaptou a situación familiar de Carmen e a súa loita persoal para axudar ó seu fillo. A película é bastante lixeira en comparación coa vida real de Avendaño, sen embargo, é unha boa reflexión sobre a loita persoal e a defensa dos ideais.

EDUCACIÓN E DEREITOS HUMANOS

Vou a comezar este artigo cunha pregunta moi sinxela:
Que vos ensinaron na escola?
Si, na escola aprendimos moitas cousas útiles, aprendimos a ler, a escribir, a sumar, a multiplicar, aprendimos as partes do corpo humano, as provincias de España, os ríos... e incluso a algúns lles ensinarían os dez mandamentos! Ben, gracias á escola temos unha cultura xeral aceptable, non somos analfabetos (agora mesmo suponse que estamos a ler), podemos facelas contas cando vamos á compra e comprendemos perfectamente o que nos contan os informativos da televisión.
Agora ben, se a alguén de vós ou se coñecedes a alguén que na escola lle ensinaran a razoar ou a pensar por si mesmo algo que non fose sumar peras con peras e mazáns con mazáns, que mo diga. E o que é máis importante, ensináronvos qué son os Dereitos Humanos e cáles son? A min non.
Na Declaración Universal dos Dereitos Humanos, aprobada en 1948, exponse que o respeto a estes dereitos debe ser promovido pola ensinanza e a educación. Igualmente, no Artigo 26 exponse o seguinte: “[...] A educación terá por obxecto o pleno desenvolvemento da personalidade humana e o fortalecemento do respecto ós dereitos humanos e ás liberdades fundamentais [...]”
Esta é a evidencia da violación (como se soe dicir) dos Dereitos Humanos. Ensinar e concienciar ás persoas desde cativas é o paso máis importante para o respeto e o cumprimento destes. Ninguén pode reclamar algo que non coñece, por iso manternos na ignorancia é o propósito daqueles que queren exercer o poder sobre os demáis.
Algunha vez leichela Declaración dos Dereitos Humanos? Nunca é tarde para votarlle unha ollada. Aí a tes:
Declaración Universal dos Dereitos Humanos

TURBOCAPITALISMO: O TRIUNFO DOS HOMES GRISES

Michael Ende falaba en 1973 dos Homes Grises no seu libro Momo. Estes personaxes existían a costa do tempo das persoas, vivían convencendo á xente para que aforrara tempo. Hai tres décadas que Ende reflexionou sobre "a locura de ritmo de vida" que se levaba, agora esa locura converteuse en esquizofrenia e chámase turbocapitalismo, e eses Homes Grises son os comunicadores, os encargados de márketing e publicistas. Todos eles saben moi ben que o tempo vale ouro. Por iso cada vez recibimos mensaxes máis curtas e en menos tempo, aforrando tempo e espacio.
Así, traducindo isto no noso campo, a publicidade, despois dun curto tempo de emisión dun anuncio, este téndeno a sintetizar nunha soa frase, o eslogan. Isto fai que recibamos un exceso de información (todo o anuncio completo) no tempo en que se recibe unha soa frase. E é que como di Carlos Alonso Romero en La Patata de la Libertad "a industria do reclamo é a única que nos libra dunha fulminante crisis definitiva de superproducción".
Este proceso de turbocapitalismo produce falta de atención, dificultade para a concentración, estrés ou incluso ataques de pánico debido á saturación de información descontextualizada que sufrimos. Desafíovos a que respondades algunhas destas preguntas que Carlos Alonso Romero plantexa:
Canto tempo sostemos un canal sen facer zap?
Asustannos cada vez máis os libros largos?
Notades como se chegou a satanizar a pereza sendo a lentitude un privilexio?

Agora recoméndovos que leades o texto que Carlos introduciu no seu blog, xa que o explica dunha forma máis ampla e fácilmente comprensible (vamos que só son catro páxinas que se len en menos de dez minutos).

O ÉXITO DE "GRAN HERMANO"

En artigos anteriores falei sobre o cotilleo nos medios de comunicación e comentei a película "O show de Truman". Quero enlazar estes dous artigos para falar do por qué do éxito de "gran hermano". Este foi un concurso que comezou a emitirse en España no ano 2000 e alcanzou un nivel de audiencia nunca visto. Isto pon de manifesto a dónde pode chegar o cotilleo da sociedade, ou mellor dito, o voyeurismo. Non vou explicar en qué consiste este modelo de reality show porque considera que esta explicación sobra (quén non sabe qué é "Gran Hermano"?).
Este programa está bsado nunha novela de George Orwell, 1984, na que o ollo de Big Brother podía observar todos os movementos dos cidadáns. Emitiuse por primeira vez en Holanda e tralo seu éxito a idea foi vendida a unha gran cantidade de países. Ó chegar a España trataron de vendérnolo como un "experimento sociolóxico sobre o comportamento humano en convivencia con outras persoas" pero eu máis ben diría que é un experimento sobre a estupidez humana (con perdón) e sobre cál é a forma máis rápida e sinxela de gañar cartos.
Atopei un documento que analiza o efecto de "Gran Hermano" comparando tres países: España, Portugal e Brasil. Nel compáranse as diferentes versións do reality neses países e explícase o concepto de reality show, dando finalmente unha opinión favorable a este tipo de programas basándose en que alcanzan a máxima audiencia e que dese xeito é o público quen decide o que quere ver. Sinceramente, o documento está bastante ben, pero discrepo nesa última mensaxe, dado que estes programas se apoian fortemente no márketing e nas fortes campañas de promoción en tódolos medios (son comentados en revistas e incluso noutros programas de televisión), e engañan ó público facéndolles crer que son partícipes das accións dos concursantes. Por outra parte a xente empeza a aburrirse deste programa e por iso pretenden modificalo para seguir atraendo ó público, pero sempre sobre a mesma base (seguir durante as 24 horas do día a vida de persoas non famosas ata ese momento e que o público decida quen se queda e quen non). Así naceron programas como El bus, Supervivientes, Operación Triunfo ou Gran Hermano VIP. Estes programas non deixan de ser versións da primeira, e, en definitiva, telebasura.

A GLOBALIZACIÓN DOS MEDIOS

Desde hai uns anos para aquí o tema da Globalización está á orde do día. Cada vez vivimos nun mundo máis globalizado en tódolos aspectos: o económico (por suposto), o tecnolóxico, o cultural, o político... e tamén nos medios de comunicación. As grandes compañías de comunicación e entretenemento absorven ás máis pequenas ou fusiónanse entre elas para alcanzar un mercado o máis grande posible. Así, grupos de información, de telefonía, de cine e grupos informáticos pertencerían a unha soa compañía.
Este proceso de globalización dos medios pode crear grandes consecuencias culturais debido ás poucas opcións de elección que lle queda á sociedade para informarse ou para entreterse. Con isto ós medios quedarálles vía libre para unha maior e mellor manipulación da sociedade.
Disto fala Lisandro Otero nun artigo publicado na sección de "mentiras y medios" de rebelion.org chamado medios de comunicación masiva y rebeldía.

A OUTRA CARA DA VIOLENCIA DOMÉSTICA

Todos sabemos que millóns de mulleres en todo o mundo son sometidas a malos tratos polos seus mozos, maridos e exmaridos. De feito na televisión encárganse de recordárnolo cada vez que unha muller morre en España por esta causa (si, incluso nos espacios máis sensacionalistas aparecen os familiares e coñecidos chorando pola víctima, resulta patético e vergonzoso este pouco respecto pola muller morta). Do que non se fala nunca é do maltrato psicolóxico. Moitas mulleres son víctimas deste tipo de maltrato, que en moitas ocasións poden deixar feridas máis grandes que as físicas.
O perfil do maltratador psicolóxico é o de un home machista e inseguro que sente a necesidade de dominar á muller, de sometela baixo o seu criterio, para así poder sentirse seguro, para ter claro que é o rei, que é o que manda (dá pena que se poida chegar a caer tan baixo). Nestes casos o que fai o home é buscalos defectos da outra persoa e resaltalos, recordarllos de seguido, convencela de que non serve para nada, humillala, ridiculizala,falarlle de forma sarcástica, non ter en conta os seus sentimentos e incluso chegar a ameazas verbais. Isto crea un grave problema de autoestima na muller que dificilmente se soluciona, máis inda cando ninguén está ó tanto da situación. Non é visible para as demáis persoas, xa que non deixa ningún moratón nin marca física, e, polo xeral, o maltratador parece encantador ante os ollos dos demáis. Outro gran perigo deste tipo de maltrato é que non esté recollido como delicto ou a dificultade para demostrar os feitos.

O SHOW DE TRUMAN

O show de Truman é unha película feita en 1998 en Estados Unidos (é unha mostra de que en USA a veces teñen boas ideas e se pode facer bo cine). Móstranos a vida dun home que sen sabelo é o protagonista dun reality show. Desde o seu nacemento unha productora adoptouno para facer montaxe televisivo de máxima audiencia, inventándolle unha vida feliz ó lado dunha muller e un grande amigo que non son máis que actores.
Esta película está cargada de metáforas que nos fan pensar en varias cuestións relacionadas coa liberdade e a manipulación. A vida dunha persoa é o que lle fan crer que é. Cando a alguén o educan para ser unha persoa sen ambicións que non necesite ver máis que o que tén e o que lle poñen diante, esa persoa vivirá sen coñecela verdade, xa que a súa única verdade é a que lle impoñen. Esto supón un reflexo da sociedade actual, unha sociedade acostumbrada a tragar todo o que lle poñen diante sen protestar, xa que esa capacidade está durmida, ninguén nos ensina a buscala verdade e a loitar por ela porque iso non interesa. Só cando Truman se deu conta de que ó seu redor pasaban cousas extrañas comenzou a investigar polo seu propio pé cál era a realidade que o rodeaba. Foi entonces cando puido enfrontarse á verdadeira realidade, que todo ó seu redor era unha montaxe, que a súa vida, en definitiva, era unha montaxe. Só cando a xente coñece a realidade pode facer por cambiala.
Por outra parte The Truman show reflexa a esencia dos reality shows dun xeito extremo, xa que se trata da producción audiovisual máis ambiciosa xamáis feita, co fío argumental máis perfecto, con miles de cámaras situadas de forma estratéxica e un montón de actores principais e secundarios e extras. Este show tamén reserva un oco para a publicidade cando a muller de Truman promociona e anunciacia varios productos.
O show de Truman non é unha película que poida analizarse ben en unhas poucas liñas, está cargado de significado en moitos aspectos e pode abrilas portas de un largo debate. Eso déixovolo para vós.

O COTILLEO DOS TEMPOS MODERNOS

Ó ser humano sempre lle gustou indagar e curiosear na vida das demáis persoas. O cotilleo sempre existiu, é unha característica innata dos homes e das mulleres. Pero, como todo no mundo moderno, esta curiosidade pola vida axena elevouse ó extremo e invadiu os medios de comunicación. Antes o cotilleo facíase a escondidas, "espiábase" ós veciños e facíanse comentarios entre dentes ás súas espaldas, ou indagábase con preguntas discretas (indiscretas, perdón). Agora non, agora é un tema de conversación aberto que tén o seu apoio na prensa rosa e na televisión. É o que se pode chamar voyerismo mediático, que ten como principal obxectivo de mira ós famosos. Así, famosos e medios de comunicación crearon unha nova industria, unha enorme fonte de diñeiro. E así naceu unha nova profesión, unha nova maneira de vivir do conto, a deses que se fan pasar por famosos que viven vendendo exclusivas ós medios de comunicación sobre un romance inventado con un famoso ou calquera outra montaxe.
Os chamados programas do corazón que emiten por televisión son os que máis audiencia alcanzan e as revistas de prensa rosa venden millóns de exemplares tódalas semanas. Atribúeselle o éxito destas publicacións a unha función de evasión, é dicir, vendo as gracias e as desgracias dos famosos olvidámosnos dos nosos propios problemas, ou tal vez sexa que nos sintamos mellor sabendo que os famosos tamén sofren e teñen problemas. Pois pode ser, outros peinan bombillas.

CONCLUSIÓNS SOBRE A BÚSQUEDA DO DÍA 3/04

Este blog non aparece en primeira páxina en ningún dos buscadores que utilicei, nin sequera creo que aparezca en ningún buscador, nin na primeira nin na última páxina. Inda que é algo normal tendo en conta que non teño máis que un artigo escrito en cada un dos temas. Sería moito pedir, non? Así que hai que seguir traballando para que este traballo sexa recoñecido, ou polo menos, inda que non recoñecido, se coe na primeira páxina dalgún buscador destes.
Mentres, o único productivo que poido sacar desta indagación pola rede é que o mellor buscador de blogs que vos poido recomendar é Technorati.

RESULTADOS DOS TEMAS EN BUSCADORES

A continuación expoñerei os resultados que obtiven en diferentes buscadores de blogs ó buscar os diferentes temas dos que trato:
1º TECHNORATY:
- cine comprometido: 221
- artistas comprometidos: 142
- comunicación: 2458
- nenos: 215
2º BLOGLINES:
- cine comprometido: 3
- artistas comprometidos: 5*
- comunicación: 130
- nenos: 29
3º CLUSTY:
- cine comprometido: 63
- artistas comprometidos: 63
- comunicación: 84
- nenos: 69
4º FEDDSTER:
- cine comprometido: 199
- artistas comprometidos: 199
- comunicación: 4681
- nenos: 589

* os cinco resultados que obtiven en Bloglines sobre artistas comprometidos son todos o mesmo, polo que poderíamos consideralo como un só resultado.

OBESIDADE INFANTIL E TELEVISIÓN

A obesidade infantil converteuse nun problema social recoñecido no noso país (só un problema social é recoñecido cando sae nos noticiarios televisivos). E é que non vos digo nada novo con que cada vez os nenos comen peor. Isto abriu un gran debate sobre a responsabilidade da televisión neste fenómeno. Pensando na influencia que este medio exerce na sociedade, non será difícil en que esa influencia é inda maior cando se trata dos nenos. A televisión converteuse no educador máis influínte para os nenos, incluso por riba dos pais e dos mestres. Segundo o que vexan actuarán e pensarán dun determinado xeito.
Un estudio realizado sobre a televisión para nenos en 2004 rexistrou nunha mañán de sábado nas principais cadeas nacionais (TVE, Antena 3 e Tele 5) 176 anuncios publicitarios de comida rápida e de "alimentos" cun alto contido calórico. Horario no que habitualmente os nenos se atopan vendo a tele.
Sabendo isto, e unido á tendencia ó sedentarismo que actualmente manifestan os rapaces, non é de extrañar que se chegase a un nivel alarmante de obesidade infantil.
Creo que algo positivo é a nova campaña de Plátano de Canarias, que inda que non sei se deu bos resultados, intenta incitar ós nenos a comer froita, e inda que o único que pretendan sexa que consuman Plátanos de Canarias. Xa, polo menos algo é algo.
De todos xeitos, no blog de Silvia González, podedes atopar un artigo moi interesante sobre as consecuencias da publicidade sobre os nenos. Podédelo ler pinchando no enlace co nome «Problemática Social».

OS NENOS TRABALLADORES

Cando merques un producto Nike ou Reebok, pensa que centos de nenos participaron no proceso de producción de esas prendas ou zapatillas deportivas. Cando vexas ó teu irmao pequeno, ó teu sobriño, ó tue primo ou a calquera neno ou nena xogando con un Lego ou con un Chicco, pensa que ese xoguete foi feito por nenos da súa idade ou incluso menores ca el que nunca poderán gozar da súa infancia porque deben traballar; ou pensa que mentres ti te estás preparando para saír á rúa, moitos nenos están traballando para que poidas porte guapa (ou guapo) coa maquillaxe de Christian Dior. Pensa que estás colaborando a que se conforme a explotación infantil.
Máis de 40 millóns de nenos, de cinco anos para arriba, traballan en fábricas, realizando productos para as multinacionais, na construcción en tendas, en minas ou como vendedores ambulantes, e eso sempre cando non teñan que someterse á prostitución. A súa man de obra é unha ganga para os empresarios, xa que polo traballo dun neno chegan a pagar catro veces menos do que lle pagarían a un adulto. Por outra parte estes nenos están expostos moitas veces a productos tóxicos ou con un nivel de perigosidade moi elevado durante 12 ou 13 horas diarias.
Os nenos traballadores xa nunca serán nenos, foron condenados a pasar de bebés a adultos, nunca gozarán da súa infancia que por nacemento lles pertencía nin poderán ir á escola, sendo a deshumanización a única lección que aprenderán na vida.

SEBASTIAO SALGADO E A SÚA FOTOGRAFÍA

Sebastiao Salgado é un magnífico fotógrafo brasileiro. A súa fotografía retrata a pobreza, o exilio, e o sufrimento humano. Salgado cre que debe darse testimonio de todo o que pasa no mundo para que así poida axudarse a resolvelos problemas. Publicou e expuxo dous grandes proxectos que o levaron a viaxar durante anos por corenta e sete países, fotografiando nenos orfos, campos de refuxiados, xente desnutrida pola fame, traballadores rurais e do sector da construcción que viven e traballan en pésimas condicións, exiliados...
O seu currículo alberga máis de 400 fotografías e máis de 50 premios internacionais entre os que se atopa o premio Príncipe de Asturias de Arte. Inda que os premios penso que non é algo máis que anecdótico, o que realmente importa é o recoñecemento do seu traballo e que éste serva para concienciarnos de todo o sufrimento que hai no mundo e para que entre todos intentemos que cambie a situación de todas esas persoas que non tiveron a sorte de nacer no mundo Occidental.
Se vos interesa coñecer máis a fondo a este autor e ollar algunhas das súas fotografías podedes visitar a seguinte páxina: http://www.terra.com.br/sebastiaosalgado/index.htm